Ölüm Asude Bir Bahar Ülkesidir Bir Rinde

Yahya Kelam Beyatlı, 'Rindlerin Ölümü' şiirinde böyle tarif eder ölümü: Ölüm asude bahar ülkesidir'
Ağacın yapraklarının dökülmesi gibi tek tek dökülerek kopuyoruz hayattan. Elbette ebedi bir hayata gidiyoruz, yok olmak yok. Buna böyle iman ettik. Yine de ölüm olunca bir burukluk, bir kopukluk oluyor insanın içinde. Sevdiği bir yakınının vefatı, koyuyor insana.
Gördes'te mahalle komşumuz, Gördes'in eski esnaflarından Ahmet Boruoğlu iki ay önce vefat etmişti. Geçtiğimiz hafta da Ahmet Amcanın ölümünden 55 gün sonra eşi Rahime Teyze vefat etti. Demek ki çok seviyorlarmış birbirlerini. Kendileri Gördes'e her gelişimizde uğradığımız, bilakis bayramlarda el öpüp hayır dua aldığımız, sevdiğimiz insanlardı. Allah rahmet eylesin, evlatlarına sabr-ı cemil nasip etsin.
Şöyle düşündüm de, Gördes'te, Cuma mahallesindeki evimizde geçen çocukluğumuzun ardından, bizleri büyüten, bizlere destek olan, bayramlarda ellerini öptüğümüz, dualarını istediğimiz kimseler kalmamış geriye.
Mesela karşı komşumuz Fikriye Nine vardı. Onu da çok severdik. Beslediği hindiler, mahalleden kimseyi geçirmezdi. Bilenler bilir, o hindiler adeta bekçisiydi mahallenin. Ondan aklımda kalan da o olmuş. Torunu Osman Çolak ile her daim görüşüyoruz.
Evimizin hemen yanında Gazancıların Emin Amca, hanımı Ayşe teyze' Kendisine babaanne derdik. O derece samimiydi bağlarımız. Vefanın, samimiyetin, manevi duyguların kaybolmadığı zamanlardı. Evimizde pişen yemekten illa bir tabak gönderilirdi bir komşuya. 'Komşuda pişer bize de düşer' lafının sözde kalmadığı zamanlardı.
Mahallemizin köşesinde oturan Macuncuların Fatıma Teyze, eşi Mehmet Ali Amca. Daha sayamadığım nice isimler' Şu an hayatta değiller.
Çok çok eskilere gidersek, Gülsüm Ninemiz vardı aklımda kalan. Ne siması, ne başka bir özelliği aklımda kaldı ama bir anım var hiç unutamadığım. Bir gün biz üç kafadar (ben, Halil Erkul, Hakan Efe), ellerimizde 5'er litrelik boş yağ tenekelerini davul niyetine iple bağlayıp boynumuza asmışız. Mahallede çala çala gidiyoruz. Gülsüm Ninemiz çalmayın diyor, biz vazgeçer miyiz hiç? Her gün çalmaya devam ediyoruz.
Yine bir gün Gülsüm Ninenin evinin önünden davullarımızı çala çala geçiyoruz. Siz bugün ne güzel çalıyorsunuz davulları, gelin evimin bahçesinde çalın dedi. Biz de çocukluk işte, kötü niyet yok içimizde. Davul çalışımız beğenildi diye heyecanla girdik Gülsüm Ninenin avlusuna. Dış kapıyı kapattı Gülsüm Nine. Aldı elimizden davul çomaklarını. Yer misin yemez misin' Bize bir güzel sopa. Ağlayarak çıktık avludan. Davullarımıza da el koymuştu. Bir daha çalmak ne mümkün? Nur içinde yatsın Gülsüm Nine. 
Her ne kadar Yahya Kemal Beyatlı Üstadım, Hafız-ı Şirazi için söylemiş olsa da 'Rindlerin Ölümü' şiirini, ben tüm ölmüş olan komşularıma armağan ediyorum. Nur içinde yat Ahmet Amca, nur içinde yat Rahime Teyze'
Ölüm asude bahar ülkesidir bir rinde.
Gönlü her yerde buhurdan gibi yıllarca tüter.
Ve serin serviler altında kalan kabrinde,
Her seher bir gül açar her gece bir bülbül öter.

Rindlerin Akşamı

  Dönülmez akşamın ufkundayız. Vakit çok geç;

  Bu son fasıldır ey ömrüm nasıl geçersen geç!

  Cihana bir daha gelmek hayal edilse bile,

  Avunmak istemeyiz öyle bir teselliyle.

  Geniş kanatları boşlukta simsiyah açılan

  Ve arkasında güneş doğmayan büyük kapıdan

  Geçince başlayacak bitmeyen sükûnlu gece.

  Guruba karşı bu son bahçelerde, keyfince,

  Ya şevk içinde harab ol, ya aşk içinde gönül!

  Ya lale açmalıdır göğsümüzde yahud gül.

  Rindlerin Ölümü

  Hafız'ın kabri olan bahçede bir gül varmış;

  Yeniden her gün açarmış kanayan rengiyle.

  Gece; bülbül ağaran vakte kadar ağlarmış,

  Eski Şiraz'ı hayal ettiren ahengiyle.

  Ölüm asude bahar ülkesidir bir rinde;

  Gönlü her yerde buhurdan gibi yıllarca tüter.

  Ve serin serviler altında kalan kabrinde

  Her seher bir gül açar; her gece bir bülbül öter.

Yahya Kemal Beyatlı RİND şiirinde; Fani bir varlık olan insan için, ölümlü bir varlık olmak, ölüme de her an hazır ve yakın olmaktır! Geleneksel kültürümüzde çok sık kullanılan ve karşılaşılan fakat bugün pek çok kişi tarafından bilinmeyen, rind, zahid ve takva ehli insanlar vardır!.  Rind tipi insanlar, zamanla olgunlaşacağı, yaşadıkça  çevresindeki olaylar ve insanlara karşı daha  hoş görülü,  elinden ve dilinden diğer insanlara zarar gelmeyen, sabırlı ve her şeye  kızmayan ve parlamayan birey demektir!.   Rindler gönül zengini ve gönül ehli insanlardır! Para  pul, makam mevki, güç ve iktidarı, yani dünyalık ve geçici şeyleri  birinci sıraya almazlar!. Mademki fani dünyada yaşıyoruz, zaten hayat kısa, dünya  ve hayat  meşgalesi insanları hırpalıyor; öyle ise işleri zorlaştırmayalım ve aksine diğer insanların  hayatını kolaylaştıralım, diyen insanlardır!.

Dönülmez akşamın ufkundayız. Vakit çok geç!  Şimdi akıl iyice olgunlaşmıştır fakat yeni bir iş kurmak, bir başka şehre yerleşmek için,  eğlenmek ve  hatta âşık olmak için vakit çok geçtir!.

Bu son fasıldır ey ömrüm nasıl geçersen geç! Fasıl; bölüm, dönem gibi anlamlar taşır!. Hayat, türlü ümit ve maceralar içinde yaşanmaktadır! Hayat dediğimiz kısacık ömrü kabaca değerlendirme yaptığımızda, Vah - Tüh ve İyi ki - Keşke, dediğimiz şeyler vardır! Fakat artık yapacak fazla bir şey  kalmamıştır!. Yolun sonu görünmektedir!

Cihana bir daha gelmek hayal edilse bile, Avunmak istemeyiz öyle bir teselliyle!  İnsan aklı ve gönlü ile hayatın  bitmesini kabullenemez!. Tüm kutsal kitaplar, iman ehli  ve rindler için ölümün bir son olmadığı konusunda  uyarı ve ikazlarda bulunur!. Fakat aciz bir varlık olan insan için ölümü kabullenmek elbette ki  çok zordur!. Zor olan her şey güzel olduğuna göre!. Her zahmet ile bir rahmet aramak gerektiğine göre! Peki; Ölüm güzel olmasa idi HABİB ölür müydü?!

Geniş kanatları boşlukta simsiyah açılan ve arkasında güneş doğmayan büyük kapıdan, Geçince başlayacak bitmeyen sükûnlu gece!   Şair, rindane bir yaklaşımla ölümü gözle görünür kılıyor ve somutlaştırıyor!  Ona göre, gökyüzünde geniş kanatları olan büyük bir kapı vardır!. Bu kapının arkasında artık güneş görünmemekte ve doğmamaktadır! Orası karanlıktır ve orada zaman kavramı işlemez! O kapıdan geçildiğinde bitmeyen sükûnlu bir gece başlayacaktır! Boşluk, huzur, sessizlik ve zaman kavramı olmayan derin bir uyku başlayacaktır!

Guruba karşı bu son bahçelerde, keyfince, Ya şevk içinde harab ol, ya aşk içinde gönül! Gün batarken hayatta olmanın ve yaşamanın değerini bil! Coşkuyla bir işe sarılmış olarak, gönlünde gerçek bir aşkla ve doyumlu yaşayarak geçir günlerini, bu bedene iyi bak, bir gemi gibi huzurla süzül o son kıyıya!

Ya lale açmalıdır göğsümüzde yahut gül!   Çevresi tarafından sevilen,  kendisi ile barışık, mutlu yaşayıp ölen birey ve kulun  mezarında kendiliğinden, gül ve lalelerin, açacağına; çevresi tarafından sevilmeyen, kendisi ile her daim kavgalı,  dengini bulamayan, ya da kırıklıklar ve mutsuzluklar içinde  yaşayıp ölen kimselerin mezarlarında, bağırlarında ise dikenler bittiğine inanılır!.  Öyle bir hayat yaşamalıyız ki, mezarımızda her bahar güller ve laleler kendiliğinden bitiversin!