Anksiyete Ve Namaz

durduk yere adamın amına koyan duygudurum bozukluğu. bunun bir de panik atağa çevirme riski vardır ki evlerden ırak. ne yazık ki bundan muzdaribim. böyle olmadık yerde nefes daralması tansiyonun alkol almış insan taklidi yapması, gözlerin arkasındaki şalterler de indimi tamamdır amk böyle etraf bi kararır noluyo dersiniz. gerçi onu bile diyemezsiniz çünkü iki dakika sonra ölmüş olacağınıza inanmış olursunuz.

bugun kendimi sizofren mi oluyorum diye gerim gerim gerdirmis hastaliktir. elli bin tane sey geciyor insanin kafasindan kendi kendini dinleyip yaptigin seyleri sorguluyorsun yoksa delilik mi bu diye. tek tek hemde. napicagimi bilemedim be.

anlayamadığım şekilde bir bir herkes anksiyete bozukluğum var diye geziyor.
moda gibi bi şey oldu herhalde,her gergin kaygılı insan anksiyetesi var
aynen aynen hepiniz hastasınız aynen

şaka gibi bir şey bence bir insan için.
asla tam olarak iyileşmeyen bir bozukluk. sanki onu her ardıma aldığımda, hayatıma yeni bir yama atmışım gibi hissediyorum.
en işlevsel kurtuluşu olabildiğince hiçbir konuda derin düşünmeyerek ve fiziksel olarak kendimi yormaya adayarak buldum.
ilaç tedavisi işleri kolaylaştırır ama bu sadece bir ihtimal, ilacın yan etkileri bir çok insanı daha çok yıpratıyor. doğru ilacı bulmak biraz şans işi açıkcası. o yüzden öncelikli kurtuluşu ilaçta aramayın. psikiyatrik tedavi ve psikolojik danışmanlık yararlanılası imkanlar. ama bende işlevsiz kaldı ne yazık ki. şu aralar yeni bir atağın içindeyim. kendime katlanamıyorum böyle zamanlarda. napsam hayat anlam kazanmıyor. içimde açık bir pencere var gibi, damarlarımda kan yerine soğuk hava dolaşıyor. içim buz kesti, çok hissedilebilir bir deyimmiş. kimseyle konuşmak istemiyorum. benim tadım kaçmış, ortada çözülecek bir problem yok yani millete ne anlatacağım,aşırı mutsuzum işte kimsenin tadını kaçırmayalım ali rıza bey kafasındayım. gün içinde çok uyuyor, geceleri evde deli gibi dolanıyorum. sosyal medyaya katlanamıyorum. dizi, film izlerken daralıyorum. geçmeyen bir bulantı var ruhumda. başladığım tüm kitaplar yarısına gelmeden dizildi kenara. ne okusam ne izlesem nereye gitsem nerde kalsam diye düşünüyorum. gayet makul koşullarda hiçbirini yapmaya isteğim yok. evden çıktığım an itibariyle kimse benimle konuşmasın diye içimden yalvar yakar konuşuyorum. cümle kurmaya isteğim yok,canımlara katlanamıyorum canım. en yakınlarım sürekli aynı döngüde sıkışmam dolayısıyla mutsuzluğumu ve huzursuzluğumu eskisi kadar ciddiye almıyorlar, onlar da en az ben kadar benden sıkılmış durumdalar. canım sıkılınca yemek yiyorum. aç olmadığım halde tıka basa yediğimden midemde inanılmaz yanmalar ağrılar vuku buluyor. uyumaktan ve yemekten bi şişme hali var. kıyafetler oturmuyor üstüme. parfümler sinmiyor mesela. üstümden olmamışlık akıyor. alnıma "yapamıyor hayata katlanamıyor anlamadı galiba olayı alın bunu burdan" diye kağıt yapıştıracağım günleri kurguluyorum. inanın bu konuda tecrübe sahibi olmak kadar komik bir şey olamaz bence. ciddiyeti bol bir şaka bu. aman toparlıyorum söyleyeceklerimi.
her gün erken vakitlerde uyanmaya gayret edin, işe gidin okula gidin yapılacakları göz ardı etmeyin. kahveyi bu dönemde kesin. içten bir çürüme var farkındayım ama olabildiğince uzun yürüyüşlere çıkın açık havada. deniz koklayın, toprak koklayın. kendinize hayatta capcanlı bi insan olduğunuzu hatırlatın.
her şeyden önemlisi içinizde tutmayın. içinizden ne geliyorsa onu yapım. hayata baş kaldırın. mola verin. kendinize ne iyi gelir bunu en iyi siz bilirsiniz.
ne biliyim mutlu olmak zorunda değiliz, rahat bir nefes alsak yeter. mecazi konuşmuyorum nefes konusunda. nefesim elimden alındı. ciğerlerim dolmuyor vallahi. tıbben imkansız ama hissedilen bu.
ciğerlerinizden öperim.
sağlıcakla kalın.

mide yanması yapıyor bende ayrıca yıl dım.

üzerinden 2 hafta kadar geçmesine rağmen üstesinden gelemediğim rahatsızlık. kaygımla yüzleşip aslında kaygılanacak birşey olmadığını farkettikten sonra bile geçmedi.

citoles 10 mg kullanıyorum, daha iyiyim ama tamamen geçmedi. uykum bölünmeden uyuyamıyorum, çalışamıyorum. sürekli sigara içiyorum.

atlatabilenler yeşillendirirse sevinirim.

geceleri beni uykumdan sayısız kere uyandıran, etrafımdan geçen ufacık şeyin ani hareketinden saldırıya uğramış kadar korkmama sebep olan sıkıntım. o ilerliyor ben ısrarla ilaç kullanmayarak da atlatacağımı düşünüyorum. şimdilik böyle bir ilişkimiz var.

ilk kendinizde gariplikler hissettiğinizde bir psikatra gidin. kendi kendine geçmesini beklemeyin. tedavi edilmezse zamanla sadece daha kötü oluyor. herkeste türü ve etkisi farklıdır ama ilaçla 15 gün - 1 ayda etkileri çok azalabilecek bir rahatsızlığı tedavi olmadığınızda aylarca çekebiliyorsunuz. ilaçla kısa sürede etkileri çok azalabiliyor. kendi kendinize çözmeye çalışırken boşa zaman geçirip kendinize acı çektirmeyin.

ben direk bıraktım bataklığa da batmadım yani.

bozukluk değilidir. gerilme, aşırı düşünme ve ne yapacağını bilememe sendromları var olabilir, ama bunlar bir bozukluğun göstergesi değilidr.

(bkz: human condition)

beklentiler bizi törpülüyor. törpüleyemediği sivri uçlarımız da dönüp bize batıyor. böyle olmamalı bence. bu dünyaya bu beden ve benlikte bir kez geliyoruz, tadını çıkaralım bence.

bize "takma kafaya" denildiğine kafayı takmamayı başaramıyoruz. bu da bir başarısızlık ama dünyanın sonu değil. rahatla, boşver biraz. çok düşünme, akışında bırak. kader veya özgür irade. çok bir fark yok arada, gelişine vur. mutlu etmen gereken tek kişi sensin, sen kendini mutlu etmediğin sürece başkalarını mutlu edemezsin.

bencil olmak o kadar da kötü değil.