Ötenazi Nedir

kaynağı değiştir]

• Abaan, Süheyla (), Ötanazi ve Sağlık Ekibi. Psikiyatri Psikoloji ve Psikofarmakoloji Dergisi Özel Sayı 4(Ek Sayı 3) ,
• Akbaba, Gülgün (), Bir Hak mı? Ötanazi.Bilim ve Teknik () , ss. Bibliyografya
• Ankara'da Çalışan Hekimlerin Ötanaziye Yaklaşımı (), Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi 51(4),
• Ankara'da Çalışan Hekimlerin Ötanazi ile İlgili Görüşlerini Belirlemeye Yönelik Bir Anket Çalışması (), Psikiyatri Psikoloji ve Psikofarmakoloji Dergisi Özel Sayı 4(Ek Sayı 3) ,
• Ataç, Adnan ve Levent Erdem (), 3. Oturum Ötanazi ve Organ Aktarım Etiği. Türkiye Klinikleri Tıbbi Etik Dergisi 4(2) ,
• Baydar Erkoç Tuba, Bu Can Kimin? Ötanazi, Ölme Hakkı ve Tedavinin Reddine Müslümanca Bakış, İz Yayınları,
• Çalışkan, Deniz; Oya Özdemir ve Recep Akdur (), Abidinpaşa Sağlık Grup Başkanlığı Bölgesinde Çalışan Hekimlerin Ötanazi Konusunda Bilgi Tutum Davranışları ile İlgili Bir Çalışma. Türkiye Klinikleri Tıp Etiği-Hukuku-Tarihi Dergisi 11(2) ,
• Dikmen, Aylin (), Ötanazi: Ölüm Hakkı. Varlık 63() ,
• Diyarbakır'da Çalışan Hekimlerin Ötanaziye Bakışı (), Adli Bilimler Dergisi 2(2) ,
• Düzce'de Çalışan Hekimlerin Ötanaziye Bakışı (), Adli Psikiyatri Dergisi 1(1) ,
• Erzurum'da Çalışan Hekimlerin Ötanaziye Bakışı (), Acil Tıp Dergisi 3(2) ,
• Flannery, Austin (), Ötanazi Üzerine Beyanname. (Çeviren: Osman Taştan) Ankara Üniversitesi İlâhiyat Fakültesi Dergisi 43(2) ,
• Güven, Kudret (), Kişilik Hakları ve Ötanazi, Mardin: Nobel Yayın. ISBN
• Hekimler İçin Ötanazi, Ölüm ve Ölümcül Hastaya İlişkin Tutum Ölçeği (ÖTÖ)'nin Faktör Yapısı ve İç Tutarlığı (), Psikiyatri Psikoloji ve Psikofarmakoloji Dergisi 4(3) ,
• İl, Sunay ve Hatice Işıkhan (), Kanser Hastalarıyla Çalışan Sağlık Personelinin Ötanaziye İlişkin Düşüncelerinin Değerlendirilmesi. Adli Bilimler Dergisi 3(3) ,
• İnceoğlu, Sibel (), Yaşam Hakkı Karşısında Ötanazi. Psikiyatri Psikoloji ve Psikofarmakoloji Dergisi Özel Sayı 4(Ek Sayı 3) ,
• İnceoğlu, Sibel (), Ölme Hakkı (Ötanazi), İstanbul: Ayrıntı Yayınları. ISBN
• Kaya, Sezai ve Emine Baydan (). Evcil ve Diğer Hayvanların İnsancıl Olarak Öldürülmesinde Kullanılan Ötanazi Maddeleri ve Yöntemleri. Veteriner Hekimler Derneği Dergisi 66(1) ,
• Psikologların Ötanaziye Yaklaşımı (), Adli Psikiyatri Dergisi 1(1) ,
• Oğuz, N. Yasemin (), Tıp Etiği Açısından Ötanazi. Psikiyatri Psikoloji ve Psikofarmakoloji Dergisi Özel Sayı 4(Ek Sayı 3) ,
• Oğuz, N. Yasemin (). Pediatrik Ötanazi. Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Dergisi 39(4) 10/,
• Oğuz, N. Yasemin (), Psikiyatrik Ötanazi. Türkiye Klinikleri Tıp Etiği-Hukuku-Tarihi Dergisi 13(1) ,
• Oral, Uğur (), Ötanazi. Türkiye Klinikleri Tıbbi Etik Dergisi 3(1) ,
• Özkara, Erdem (), Ötanazide Temel Kavramlar ve Ötanaziyle İlgili Güncel Tartışmalar. İzmir Atatürk Eğitim Hastanesi Tıp Dergisi 38() ,
• Özkara, Erdem (), Ötanazide Temel Kavramlar ve Güncel Tartışmalar, Ankara: Seçkin Yayıncılık. ISBN
• Schlögel, Herbert (), Ötanazi ve Teoloji. (Çeviren: Osman Taştan), Ankara Üniversitesi İlâhiyat Fakültesi Dergisi 43(1) ,
• Sivas İli'nde Görev Yapan Bir Grup Hemşirenin Ötanazi Uygulamasına İlişkin Görüşleri (), Kriz Dergisi 5(1) ,
• Tandoğan, Cüneyd (), Ötanazi ya da Bir Değerleme Denemesi. Türk Dili Dergisi 9(49) 7/,
• Topal, Ayşe (), Hayvanlarda Ötanazi. Uludağ Üniversitesi Veteriner Fakültesi Dergisi 19(1/2) ,
• Yiğit, Yaşar (), İslâm Ceza Hukukuna Göre Ötanazi. Diyanet İlmi Dergi 36(2) 4/,
• Zileli, Leyla (), Ötanazi. Psikiyatri Psikoloji ve Psikofarmakoloji Dergisi Özel Sayı 4(Ek Sayı 3) ,

Ayrıca bakınız[değiştir kaynağı değiştir]

Antik Yunan ve daha sonra Antik Roma’da ölümcül hastalığa yakalanmış hastaların tedavi edilmemesi sıkça karşılaşılan bir durumdu; bu tip bir hastayı tedavi etmeye çalışmanın hekime ancak utanç ve başarısızlık kazandıracağı ve bu tip bir uygulamanın genel olarak yanlış bir uygulama olduğu kanısı yaygındı. Bununla birlikte, Hipokrat Yemini’nde açıkça belirtildiği gibi, hekimin hastaya, hasta arzu etse dahi ölümcül bir ilaç vermesi veya tavsiye etmesi yasaktır; hoş karşılanmaz (Edelstein, s.6). Bununla birlikte Antik Çağ’ın ünlü filozoflarının birçoğu, örneğin Eflatun, Aristo ve Zeno, kentin (polisin) kaynaklarını tüketen, tedavisi olmayan hastalıklara sahip hasta yetişkinlerin gönüllü olmasalar dahi öldürülmelerinin veya bakımsızlıktan ölmelerine yol açmanın (yani pasif olarak ölmelerini sağlamanın) uygun olduğunu iddia etmişlerdir (Carrick; Anagnastopoulos). Bununla birlikte kişinin kendi yaşamına son vermesi hakkındaki görüşleri daha değişkendir. Örneğin Aristo intiharı kınarken, Seneca kişilerin yaşamlarını istedikleri zaman sonlandırmaya hakları olduğunu belirtmiştir.

Hristiyanlığın yükselişiyle birlikte ötanazi konusundaki olumlu görüşler azınlığı oluşturmaya başlamıştır, zira Hristiyanlığın temel ilkelerine göre ötanazi büyük bir suç olarak nitelendirilmiştir . Bununla birlikte ötanaziyi veya kişinin ölümü seçme hakkı olduğunu savunan önemli isimler de olmamış değildir. Yazar Michel de Montaigne farklı bir perspektifle, “bizi yaşamın ölümden daha kötü bir duruma düşürmesiyle”, “Tanrı’nın bize (kendimizi öldürme) izni” verdiğini ve “en gönüllü (biçimde gerçekleşen) ölümün en iyisi” olduğunu belirtmiştir (Montaigne, [], s. ). İngiliz filozof ve yazar Francis Bacon ise, hekimlerin hastaların ölümünü kolaylaştıracak bilgiye ve yeteneğe sahip olmaları gerektiğini yazmıştır. Bunların dışında İngiliz yazar John Dryden ve Charles Blount aşk acısı, onur veya sefalet gibi şeyler nedeniyle intihar etmeyi savunmuşturlar (Ferngren). Bu konuda en çarpıcı isimlerden birisi ünlü filozof David Hume olmuştur. “İntihar Üzerine” isimli denemesinde kişinin sefil bir hayatı sırf yaratıcısını mutlu etmek için sürdürmeye çalışmasını öngören dini görüşe karşı çıkar ve kişilerin otonomilerine ve özgürlüklerine vurgu yapar. Ayrıca, Antik Çağ filozoflarına benzer şekilde topluma katkısı olmamasına rağmen toplumsal kaynaklardan yararlanan bireylerin yaşamlarını devam ettirmeye zorunlu olmadıklarını savunur. Ünlü Alman filozof “Nietzsche de Hume’nin, otonomi sahibi kişilerin, toplumsal faydalılıklarını ve hazlarını yok eden bir hastalığa sahiplerse ölümlerine karar verebilme hakkına sahip oldukları, görüşünü benimsemiştir” (Encyclopedia of Bioethics, p.&#;). Destekleyenlerin dışında Hume’nin görüşünü benimsemeyen birçok ünlü filozof da olmuştur. Immanuel Kant için ihtiharın hiçbir çeşidi kabul edilemezdir. Çünkü onun ahlak teorisi ihtiharı her koşulda ve şartta reddeder.

Bunların dışında Darwinizmin yüzyıldaki yükselişiyle birlikte, “kutsal yaşam” kavramı büyük bir darbe almış, hekim tarafından uygulanan ötanazinin savunucularının sayısı yükselmiştir. Ayrıca doğal seçilimin, suni olarak insan türü üzerine uygulanması ve öjenik tartışmaları açısından, ötanazinin ‘istenmeyen, doğal olarak kurtuluş şansı az olan’ belirli hasta grupları ve toplumsal gruplar üzerine uygulanması tartışması da Darwinizmin yükselişiyle belirgin bir seviyeye ulaşmıştır. Alman Ernst Haeckel, ’de Almanya’daki, fiziksel ve zihinsel olarak tedavi edilemeyecek bozukluklara sahip kişilerin acısız bir şekilde öldürülmeleri gerektiğini savunmuştur. Nazi Almanya’sında bu tip görüşler büyük bir yükseliş göstermiş fakat 2. Dünya Savaşı sonrasında kaybolmuştur. Dünya çapında devlet politikası olarak veya akademik anlamda bu tip bir ötanazi tartışması bugün yer almamaktadır.

Bugün ötanazi taraftarları ve ötanazi karşıtları farklı argümanlarla ötanazi tartışmasına katkıda bulunmaktadırlar. Ötanazi dünya çapında kabul edilmiş, yasal bir uygulama olmamakla birlikte, bazı ülke ve eyaletlerde yasaldır ve uygulanmaktadır; Hollanda,^[1] Belçika ve Amerika Birleşik Devletleri’nin Teksas eyaleti örnek olarak verilebilir. Bununla birlikte, bu ülkelerde ötanazinin uygulanması için uyulması gereken belirli şartlar ve prosedürler vardır. Pasif ötanazi, aktif ötanaziye oranla, daha yaygın bir şekilde farklı ülkelerde uygulanmaktadır.

Belçika'da ilkbaharında yürürlüğe giren yasa ile 18 yaş altındaki vatandaşlara ötanazi hakkı tanıyan ilk ülke Belçika oldu. Yasa, ilk kez 'da uygulandı.^[2]

Dinler açısından ötanazi[değiştir kaynağı değiştir]

• Encyclopedia of Bioethics, 3rd Edition (3. baskı), “Life-sustaining treatment and euthanasia” maddesindeki, “II. Historical aspects” başlığında.
  • Anagnastopoulos, Georgios. “Euthanasia and the Physician’s Role.” In Bioethics: Ancient Themes in Contemporary Issues, ed. Mark G. Kuczewski and Ronald Polansky. Cambridge, MA: MIT Press.
  • Carrick, Paul. Medical Ethics in Antiquity: Philosophical Perspectives on Abortion and Euthanasia. Dordrecht, Netherlands: D. Reidel.
  • Edelstein, Ludwig. In Ancient Medicine: Selected Papers of Ludwig Edelstein, ed. Owsei Temkin and C. Lilian Temkin. Baltimore: Johns Hopkins Press.
  • Ferngren, Gary B. “The Ethics of Suicide in the Renaissance and Reformation.” In Suicide and Euthanasia: Historical and Contemporary Themes, ed. Baruch A. Brody. Dordrecht, Netherlands: Kluwer.
  • Montaigne, Michel. (). “A Custom of the Island of Cea.” In The Essays of Montaigne, tr. Emit Julius Trechmann. New York: Oxford University Press.
• Rachels, James. Active and Passive Euthanasia (İngilizce)
• Yaratılış kitabı, Eski Ahit (Eden Communications Tercümesi)^{[ölü/kırık bağlantı]}
• Bhikkhu, Thanissaro. "Buddhist Monastic Code I: Chapter 4"